Ushbu telefon qo‘ng‘irog‘idan so‘ng anchagacha o‘zimizga kela olmadik. Qalbimiz larzaga keldi. Poytaxt shifoxonalaridan birida farzandining sog‘ayishini kutib yotgan muxlisamiz Gulshan opa bizga kuyib-yonib o‘zi guvohi bo‘lganlarini so‘zladi...
Men bu voqeani ortiq yuragimda saqlay olmayman. O‘ylaymanki, buni pinhon tutish, yashirib yurishdan ko‘ra boshqalarning bilgani, hushyor bo‘lgani yaxshiroq. O‘zim guvohi bo‘lgan bu hodisani hali-hanuz hazm qila olmayapman. Qayoqqa qarab ketyapmiz? Nahot, zamonning rivojlanishi bizni shu qadar tubanlashtirib yubormoqda?
Ochig‘ini aytsam, bu shifoxonada ko‘rganlarim yetti uxlasam tushimga, ming bir o‘ylasam xayolimga ham kelmas edi.
Bilasiz, yoz meva-cheva, sabzavot g‘arq pishadigan, to‘kin-sochinchilik fasli. Dilbandlarimiz to‘ygunicha yeydi. Ba’zan yuvsa, goh tomorqaning o‘zidan uzib ola solib og‘ziga soladi. Biz ota-onalar esa buni har doim ham nazorat qila olmaymiz. Keyin esa jabrini tortamiz. Men ham shunday bo‘ldim. Bolamning ichi ketib qoldi. Avvaliga o‘zimcha dori-darmon qildim. Bitta dorini yeb, ortidan ikkita meva yegan bola shifo toparmidi? “Ema” deya qo‘lidan tortib ololmas ekansiz.
Xullas, bolamning ahvoli og‘irlashib, shifoxonada yotadigan darajaga kelib qoldik. “Tez yordam” poytaxtdagi katta shifoxonalardan biriga olib kelgach, davolana boshladik.
Tabiiyki, shifoxonada biz kabi bolalar va onalar bisyor. Hamma bir-biridan hol so‘ragan, yordam berishga oshiqqan.
Dardmandlardan ham bir-birini tushunadigan insonlar bo‘lmasligini shifoxonaga tushganlar yaxshi anglasa kerak. Biz ham xuddi shunday edik.
Bolamga mana bu dorini yozib bergan edi. Negadir dadasi topa olmabdi, — deydi kimdir.
Ha, u bu atrofda yo‘q. Muyulishdagi dorixonadan so‘rasin. Ungacha biznikidan ishlatib tura qoling, — yordam berishga oshiqadi boshqasi.
Mana, biznikidan oling, — iyib ketadi boshqa bir ayol.
Bizning dadamiz adashib ko‘roq olgan, shuni ishlata qoling, — hammaning ko‘mak bergisi keladi.
Shu tarzda bir-birimizga yordamlashib, mehr berib davolanishda davom etdik.
Mening telefonim yo‘q edi. Opa, sizning telefoningizdan dadamizga “gudok” tashlab tursam, maylimi? — deb qoldi yangi kelgan bemor bolakayning yoshgina onasi. Endigina xonamizga kelib joylashgan bu ayol juda chiroyli, istarali edi, bolasi undan-da shirin.
Voy, mayli, — dedim chin dildan. — “Gudok” deb o‘tirasizmi? Bemalol telefonlashavering.
Eringiz begona raqam demaydimi?
Aytaman-da, sherigimning telefoni yo‘q ekan deb. Siz xijolat bo‘lmang. Dadamiz tushunadigan odam.
Shu kundan boshlab, ayol mening telefonimdan turmush o‘rtog‘iga qo‘ng‘iroq qilar, nima zarurat bo‘lsa aytardi. Eri ham tayinlab qo‘ygani uchun to‘g‘ri mening telefonimga qo‘ng‘iroq qilib, bolasining ahvolini so‘raydigan bo‘ldi.
Oradan ikki kun o‘tdi. Haligi kelinchakning koridorda kim bilandir telefonda kulib gaplashayotganiga ko‘zim tushib qoldi.
“Xonadoshlarimizdan birining telefonini olgan, shekilli”, — o‘yladim o‘zimcha.
U menga ko‘zi tushishi bilan o‘zini qo‘yarga joy topolmay qoldi. Men esa parvo qilmaslikka urinib, xonaga kirib ketdim.
Gaplashib bo‘lib qaytib kelgan xonadoshim negadir mendan ko‘zlarini olib qochdi. Avvaliga indamadim. Oxiri mendan telefon so‘rayverishga iymanib boshqadan so‘radimikan degan xayolda so‘z qotdim:
Singlim, hech ikkilanmay kerak bo‘lganida telefonimni olavering. Men asli qizg‘anchiq emasman. Keyin bu yerda, bolalarimiz shifo topishini so‘rab yotibmiz. Tasalli, ko‘mak qanchalar kerakligini bilaman. Men ham siz kabi onaman. Bunaqa paytda ko‘zimizga faqat bolamiz ko‘rinadi. Sizni tushunaman. Hech xijolat bo‘lmay so‘rayvering.
Rahmat. So‘rab turibman-ku, — dedi u qizarib.
O‘sha kuni tungi payt endi uyquga ketgandik. Telefonning ovozidan uyg‘onib ketdim. Aniq bilganim meniki emasdi. Boshqalarniki desam, juda yaqinda jiringlayapti. Shunga ajablandimmi, ko‘zlarimni ochdim. Qarasam, haligi ayol sumkasidan shosha-pisha telefon chiqarib, ovozini o‘chirdi-da, koridorga chiqib ketdi. Yotgan joyimda qotib qoldim. Ko‘zlarimga ishonmasdim. Boshqa ayoldir desam, joy o‘shaniki. Tush ko‘rayotgandirman, desam ovozdan uyg‘ondim. Uyqum ham o‘chib ketdi.
Haligi ayol naq yarim soatdan keyin qaytib kirib, telefonini avaylabgina sumkasiga joyladi-da, o‘rniga cho‘zildi. Meni esa xayol olib qochdi:
“O‘zining telefoni bor ekan-ku. Nega yo‘q, dedi. Pulini ayadimi? Pul sabab desam, mening hisobimdan gaplashgani yo‘q-ku! Eriga faqat “gudok” tashlayapti. Balki... Yo telefoni o‘g‘irlanganmikan? Ammo hali hech kim telefon o‘g‘irlatdim demadi-ku! Aytgancha, eri endi telefon olib kelib bergandir? Men ko‘rmay qolgandirman?!”
Ishqilib, o‘sha tun ming xil xayol bilan tongni ottirdim. Tag‘in ertalab o‘zimni o‘zim koyib ham qo‘ydim: “Senga nima? Uxlayvermaysanmi? Uyqudan qolib, o‘ylab chiqqaning qoldi. Ana, uning o‘zi uyquga to‘yib, endi bemalol bolasiga mehribonlik qilib o‘tiribdi...”
Bolamni ovqatlantirib, endi dorilarini beraman deb tursam, u yonimga keldi.
Opa, telefoningizni berib turing. Dadamizga bir narsa tayinlamoqchi edim.
Uning yuziga anqaygancha telefonimni tutqazdim. U esa hech o‘ng‘aysizlanmay yonginamda eriga qo‘ng‘iroq qildi.
“O‘g‘ri ekan. Kimningdir telefonini o‘g‘irlabdi. Shuning uchun yashirib-pusib gaplashib yuribdi, — dedim o‘zimcha. — O‘zimizning xonamizdagilar tinch. Demak, boshqa xonadan o‘g‘irlagan...”
Ochig‘i, o‘zim istamasam ham uni beixtiyor kuzata boshladim. “Ko‘za kunda emas, kunida sinadi”, deganlari haq. Ertasigayoq “ko‘za sindi”. Tushlik qilib bo‘lgan ham edik-ki, haligi ayolning sumkasi ovoz “chiqara” boshladi. Sho‘rlik ayol oyog‘i kuygan tovuq holiga tushdi. Shunaqa o‘zini yo‘qotib qo‘ydi-ki... Menga alang-jalang qilib qararkan, oxiri telefonini olishga majbur bo‘ldi. Chunki qurg‘ur apparat ham atay qilgandek “jim bo‘lay” demasdi. Qo‘liga ola solib koridorga chiqib ketdi. Yarim soat o‘tdi ham-ki, kelay demadi. Bir payt eri menga qo‘ng‘iroq qilib qoldi. Battar taajjubga tushdim. Yugurgilab koridorga chiqdim-da, telefonimning ekranini yuziga yaqinlashtirdim. U shosha-pisha qo‘lidagi telefonni o‘chirib, menikini oldi.
Endi u haqda qanday o‘y o‘ylashga ham hayron edim. Indamay bolamning yoniga kelib o‘tirdim. Bir payt orqamdan kirib keldi.
Opa, “Buning telefoni bo‘lsa ham, menikidan gaplashib yurarkan”, demang. Telefonim borligini erim bilmaydi, — dedi u yonimga kelib o‘tirgach, aybdorona.
Qanaqasiga? — uning gaplariga ishonolmadim. — Bitta uyda yashab, telefoningiz borligini bilmaslik...
Buni bir tanishim olib bergan. Tasodifan tanishib qolgandim. O‘zi mendan kichik. Ammo negadir bir-birimizni yoqtirdik. Keyin gaplashib turaylik deb menga telefon olib berdi...
Nima-a-a? Qana... — quloqlarimga ishonmadim. Shu qadar o‘zimni yo‘qotganimdan tilim ham kalimaga kelmay qoldi.
Yana erimga “Telefoni bor, o‘ziga qiling”, deb qo‘ymang. Iltimos, opa...
Ayol ko‘zimga shunaqa xunuk ko‘rinib ketdiki... Yomon ko‘rganimdan naq bo‘g‘ib o‘ldirgim keldi.
Buning xiyonat ekanligini bilasizmi? — dedim beixtiyor. — Bolangiz kasal bo‘lib turganda shunaqa ishlar qanaqa qilib ko‘nglingizga sig‘yapti. Har daqiqada alag‘da bo‘lib, xavotirda telefon qilayotgan eringizning ko‘ziga qanday qilib cho‘p suqyapsiz. Yoningizga kelganida ko‘ziga qanday qarayapsiz? Bolangizning beg‘ubor yuziga qaragani qanday jur’atingiz yetyapti?
Yana nimalar dedim bilmayman. Rosa gapirdim. Lekin unga kor qilmadi.
U bilan shunchaki gaplashamiz. Mendan kichik. Kayfiyatimni ko‘tarib turadi. Bir-birimizni tushunamiz, — dedi u bezrayib.
Men esa hamon o‘zimga kela olmayman. Eshitsam, bugun texnika, aloqa rivojlangan zamonda bundaylarni har qadamda uchratish mumkin emish. Bu nimasi? “Oila — muqaddas!” degan tushunchalar qaerda qoldi? Nahot, bugun telefon, internet deganlari xiyonat va zinoning og‘ir gunohligini insonlar miyasidan o‘chirib tashlayapti? Bu ishning oxiri voyligini hech bir odam unutmasliklarini istardim.
Eslatib o‘tamiz, xar yakshanba muxlislar kuni bo‘lib, o‘z muammo yoki ko‘ngil kechinmalari bilan bo‘lishib, keng omma bilan xal qilishga imkoniyatingiz bor.
tarona.net@bk.ru pochtasiga voqea yoki muammoingizni yozib yuborishingiz yoki @TaronaSupportBot manziliga telegramdan voqeangizni yuborishingiz mumkin.
Bunda sizni telefon raqamingiz ko‘rinmasligi va sizni voqeangiz anonim tarzda chop etilishiga kafolat! Diqqat! Saytga chop etilib bo‘lingan maktub keyin talabga binoan olib tashlanilmaydi!
Voqeangiz sayt orqali keng ommaga chiqishi va xalqdan turli maslaxatlar bo‘lishini bilib turib jo‘natdingizmi, o‘zingiz kutmagan va yoqtirmagan maslaxatni olib keyin olib tashlang deyish mantiqsiz!
xa xozirgi kunda xiyonat odiy sozga aylanip qolyapti mani tanishimi eri xam shu telfon orqasidan gulde xotiniga xiyonat qilip xato bunda xotinini aybdor bilib uni xayotiga aralashmasligini soragan axir oila bu birdamlik ishonch vafomasmi
Kuz ertagi-soundtreck
Xiyonatga Boshlayotgan Telefon 
